Metoda ta charakteryzuje się tym, że ciepło, które jest niezbędne do przeprowadzenia

procesu zgrzewania wytwarza się w materiale łączonym. Ciepło to jest wynikiem tarcia

wewnętrznego powstałego na skutek wywierania stałego i zmiennego co do kierunku nacisku.

Tworzywa stosowane do zgrzewania ultradźwiękowego nie powinny tłumić drgań,

muszą charakteryzować się wysoką zdolnościę przenoszenia drgań mechanicznych

(materiały o dużym module sprężystości). Urządzenia do tego typu zgrzewania

składają się z generatora przetwarzającego prąd z sieci na prąd

o częstotliwości np. 20 do 70 kHz, który doprowadzony do przetwornika

piezoceramicznego powoduje jego drgania. Drgania te odbierane

są przez element metalowy zblokowany z pakietem ceramicznym

i przekazywane dalej poprzez falowód do sonotrody (narzędzia), które jest elementem

roboczym układu. Proces zgrzewania ultradźwiękowego charakteryzuje się bardzo krótkim

czasem zgrzewania, małym zużyciem energii, dużą wydajnością, szczelnością połączenia.